Ei mil vest for der eg bur, ligg ei sandstrand som eg har sykla til nesten kvar einaste sommar sidan 1972. Det var eit ganske dramatisk år, og ein uventa solskinsdag blei eg fødd på ny, spillnaken og heilt aleine, i veldige bølgjer som rulla turkisgrøne og skumkvite inn frå havgapet berre for meg.
Ikkje søtt, ikkje surt, ikkje bittert – men salt. Solveig Aareskjold skriv om det ho sjølv vil i Klassekampen kvar laurdag.
