Det regnar skit. Ikkje frå himmelen, men frå eit vindauge i tredje etasje i ein bygard der to ungar er innelåste utan tilgang på toalett (toalettet er ein halv etasje ned i gangen). Mor deira har vore vekke i fleire dagar, og jenta på tolv og guten på seks må få driten ut av leilegheita, det er varmt – midt på sommaren – og det stinkar. Så dansar dei i vindauget for arbeidarane på fabrikken tvers over gata – ei merksemd dei treng for å stadfeste sin eigen eksistens – heilt til dei høyrer nøkkelen i låsen.