«Høyr, gut […] Høyr jorda», kviskrar bestefaren til guten som vi følgjer frå barnsbein av og heilt til grava – gjennom gardsstrev og giftarmål, sut og sorg og galskap – i Kjersti Kollbotns fjerde roman «Jord». Dei to er ute og bryt ny mark ein tidleg morgon: «Råmen frå nyopna jord kjølnar sveitten. Lyden av spett forsvinn i jord. Lyden av spett mot berg, stein og røter blandar seg med lyden av fuglekvitter, med brølet frå elva og lyden frå bjørkeskogen».