Pusten er som kvardagen. Den ligg der som ein jamn grunnrytme.
Eg sit ved eit massivt spisebord av furu, og det er morgongry. Over dei mørke knausane utanfor endrar himmelen seg umerkeleg og dei sølvgrå skyene stig ut av natta og vert synlege. Morgonen kjem med si last av lys. Nokre morgonar slår regnet mot ruta, vinden uler kring hushjørna og suser i tuntreet. Andre dagar er det så stille at ein ateist kan høyra Guds andedrag over slettene. Inne i dette rommet kan eg høyra kjøleskapssurlet og den tydelege tikkinga frå ei svart klokke høgt på veggen.
