Ei av dei første vaksenbøkene eg las, var «Trætte Mænd» av Arne Garborg. Eg fann henne på skråloftet heime, og den sære tittelen oppvog motviljen mot det morkne omslaget og dei brunflekkete sidene. Det var sikkert ei av drivkreftene til at eg tok ei akademisk utdanning som i all hovudsak går ut på å visa respekt for menn som ikkje kan forstå «kvinnen», eller «Kvinden», som ho heiter i denne boka.
Han skjønar aldri at han må slutta med å vera slikt eit grådig gap.
Trætte Mænd
Solveigs salt
